«لا اله الا اللّه » توحیدِ عوام است و «لا اله الا هو» توحیدِ خواص مجردِ
معنیِ «لا اله الا اللّه » عام است و در آن شریک اند ناقص و کامل و عامی و
خاص بلکه جهود و ترسا ... اما «لا هو الا هو» معنیِ لا اله الا اللّه به
تمامی در آن مُضمر است لیکن در وی زیادتی است که آن زیادت را جز خواص
ندانند و بدان نرسند و بر اندازه ی عقل عوام نیست.
توحید عوام و خواص
اما
معنی لا اله الا اللّه را همه ی عوام فهم توانند کرد. پس چون بدانستی که
معنیِ این سخن، تفاوت درجاتِ توحید است، بدان که توحید را درجات است. وی را
ظاهری است که همگان دریابند و وی را حقیقتی است، تشبیه به جوز (گردو) توان
کرد که وی را پوستی است و پوستِ وی را نیز پوستی است و وی را مغزی و مغز
وی را نیز مغزی و آن روغن است؛ پس اگر خواهی که تفاوت درجاتِ توحید بدانی،
بدان که اول درجه ی وی گفتِ لا اله الا اللّه است به زبان، بی اعتقاد دل و
این توحید را نیز حرمتی است که سعادت این جهان بدان حاصل شود تا مال و خونِ
وی معصوم شود و اهل و فرزند وی ایمن گردد.
درجه
ی دوم اعتقاد معنی این کلمه است بر سبیلِ تقلید، بی معرفتِ حقیقی و همه ی
عوام خلق نیز بدین درجه رسیده اند. پس این قوم اهلِ نجات باشند اندر این
جهان اگر چه به کمال سعادت اهلِ معرفت نرسند.
درجه ی سوم آن بود که معنی این کلمه به برهانِ محقّق مکشوف شود.
این
سه درجات متفاوت است: اول صاحب مقالت است، دوم صاحب عقیدت است و سوم صاحب
معرفت و از این هر سه هیچ صاحب حالت نیست و ارباب احوال دیگرند و ارباب
معارف و اقوال دیگر.
درجاتِ توحید
درجه
ی دیگر آن است که توحید در باطنِ وی بر آن اکتفا نکند که شهوت را مغلوب
گرداند و هوی را زیر دست کند بلکه هوی و شهوت را به کلیّت محو کند تا از
هیچ کار پیرو شهوت نباشد. این مرد اگر نان خورد نه برای آن خورد تا لذّت
طعام یابد لیکن بر ضرورت خورَد و به قدرِ ضرورت خورَد تا قوّت طاعت و عبادت
یابد. اگر بخسبَد برای آسایش نبود لیکن برای تجدید قوت عبادت را بود و ...
درجه
ی دیگر توحید آن است که توحید وی را از دستِ وی بیرون کند به کلّیت و از
هر چه در عالم است بیرون کند. بلکه وی را از دست آخرت بیرون کند هم چنان که
از دستِ دنیا و در پیش همّت و نظر و ادراک وی نه نفس وی ماند و نه هر چه
در عالم است و نه دنیا و نه آخرت، جز حق تعالی نماند و خود را فراموش کند و
هر چه جز حق است فراموش کند و از همه غایب شود و همه از وی غایب شود و نه
وی ماند و نه عالم، حق ماند و بس.
اهلِ
بصیرت این حالت را «فناء» در توحید خوانند که جز از حق از همه فانی بود و
فنای وی نیز از فنا، فانی بود و کمالِ توحید، خود این است ... دیگران
گویند: معبود نیست جز خدا و این مرد گوید: موجود نیست جز او ... پس این سخن
که موجود نیست جز وی درست بود. پس این که «لا هو الا هو» راست باشد که
«هو» اشارت به موجودی بود که جز وی موجود نیست.
هو جز در حقِّ وی درست نیست و اشارت جز به وی راست نیست.
معنی «لا هو الا هو» این است، اگر کسی فهم این نکند، معذور است که بر اندازه ی هر فهمی نیست.
معاملت و معرفت
شُعَب و مقامات راه، بسیار است لیکن جمله ی آن از دو ورق بیرون نیست: اول ورقِ معاملت است و دوم ورقِ معرفت.
معاملت، مقدمه ی معرفت است و بدایتِ معاملت، لقمه ی حلال است و نهایت معاملت، اخلاص در جمله ی اعمال است.
چون از این نهایت درگذرد به بدایتِ ورق معرفت رسد و اول خطِّ این ورق، حقیقت «لا اله الا اللّه » است که به صفتی پدیدار آید.
حکایت
در
حکایات مشایخ آورده اند که «شبلی» گفت که: من چهارصد استاد را خدمت کردم و
بر این استادان چهار هزار حدیث خوانده ام و از این چهار هزار حدیث یک حدیث
اختیار کردم و به عمل می آورم و باقی فرو گذاشته ام، زیرا که چون در این
حدیث تأمل کردم خلاص و نجاتِ خود در این دیدم و نیز علم اولین و آخرین در
این حدیث درج دیدم و حدیث این است که مصطفی صلی الله علیه و آله وسلم به
یکی از صحابه می فرماید: برای دنیایت به اندازه ی حضورت در دنیا کار کن و
برای آخرتت به اندازه ی بقایت در آن کار کن و به اندازه ی نیازت به خداوند
برای او کار کن و به اندازه ی طاقتت در جهنم برای آن کار کن
محبوب و مُحِبّ
آورده
اند که «حاتم اصم» از شاگردان و مریدان «شقیق بلخی» بود. روزی شقیق به وی
گفت: ای حاتم! چه مدت است که تو در محبتِ منی و سخنِ من می شنوی؟
گفت:
سی سال است. گفت: در این مدت چه علم حاصل کرده ای و چه فایده از من گرفته
ای؟ گفت: هشت فایده حاصل کرده ام. شقیق گفت: من جمله ی عمر در سر و کار تو
کرده ام و تو را بیش از هشت فایده حاصل نشده است؟ بگو این هشت فایده چیست؟
گفت: فایده ی اول آن است که در خلق جهان نگاه کردم و دیدم
که هر کس محبوبی و معشوقی اختیار کرده اند و آن محبوبان و معشوقان بعضی تا
مرضِ موت به ایشانند و بعضی تا موت و بعضی تا لبِ گور و پس همه از ایشان
باز گردیدند و مونسِ وی نشد. پس من اندیشه کردم و با خود گفتم که محبوبْ آن
نیک است که با مُحبّ در گور رود و در گور مونسِ وی باشد و چراغ گور وی
باشد و در قیامت و منازل آن با وی باشد. پس احتیاط کردم و آن محبوب که این
صفت دارد، اعمالِ صالح باشد. پس من آن را محبوبِ خویش ساختم تا با من در
گور آید و ...
فایده ی دوم
آن است که در این خلق نگاه کردم و دیدم که همه ی خلق پیروی هوی کردند و بر
مرادِ نفس رفتند و ... من به خلافِ نفس درآمدم و بر مجاهده ی وی کمر بستم
تا در طاعتِ خدای تعالی آرام گرفت.
فایده ی سوم
آن است که در این خلق نگاه کردم و دیدم که هر کسی سعی ای و رنجی در این
دنیا برده بودند و از این چیزهای دنیایی چیزکی حاصل کرده بودند و بدان
خُرّم و شادمانه بودند ... اما من محصولی را که از دنیا اندوخته بودم در
راه خدای تعالی نهادم و به درویشان ایثار کردم.
فایده ی چهارم
آن است که در خلق جهان نگاه کردم و قومی را دیدم که به کثرت اقوام افتخار
می کنند و گروهی به زیادی مال و اولاد و ... من دانستم که پنداشت ها و گمان
های خلق خطاست، پس تقوی اختیار کردم تا در حضرت حق تعالی از جمله ی
گرامیان باشم.
فایده ی پنجم
آن است که در خلق جهان نگاه کردم و دیدم که هر قومی یکدیگر را نکوهش می
کردند. چون بدیدم همه از حسد بود پس بر کسی حسد نبردم و به قسمتِ خدای
تعالی راضی گشتم و با هر که در جهان [بود] صلح کردم.
فایده ی ششم
آن که در خلق دنیا نگاه کردم و دیدم که هر قومی یکدیگر را دشمن داشتند، هر
کسی به سببی و غرضی، پس شیطان را دشمن داشتم و او را فرمان نبردم و
نپرستیدم بلکه فرمانِ حق تعالی بردم و او را پرستیدم و بندگی ادا کردم.
فایده ی هفتم آن
است که در خلق نگاه کردم و دیدم که هر کسی در طلب قوت و معاشِ خود کوشش ها
و سعی های بلیغ می نمودند و بدین سبب در حرام و شبهت می افتادند و ... پس
من به خدای تعالی مشغول شدم و دانستم که روزی من برساند زیرا که ضمان کرده
است.
فایده ی هشتم
آن است که در این مردم نگاه کردم و دیدم که هر کسی اعتماد به کسی و چیزی
کرده اند. یکی به زر و سیم و یکی به کسب و پیشه و ...اما من توکل به خدای
تعالی کردم و او بهترین کمک کننده است.
پس
شقیق گفت: من در تورات و انجیل و زبور و فرقان نگاه کردم و دیدم که این
چهار کتاب به این فوایدِ هشتگانه می گردد و هر که بدین فایده ها کار کند و
به عمل آورد، بر این چهار کتاب کار کرده باشد.
دریافت
بهش گفتن: چرا هر بار که حال شوهرت خراب میشه می ایستی جلوش و ازش کتک
میخوری؟
